Υπάρχει η κλασική πλέον ρύση «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς», αλλά ας μην είμαστε και τόσο δραματικοί. Ναι οκ, τραυματίστηκες και έμεινες εκτός προπονήσεων για αρκετό χρονικό διάστημα. Και τι με αυτό; Όλα καλά! Λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν το δεύτερο σκέλος της ρύσης που αφορά την επάνοδο στις προπονήσεις και την καθημερινότητα, πάμε να το δούμε βήμα-βήμα.
Το βασικό μέλημα είναι, μετά το πρώτο στάδιο της ανάρρωσης, να υπάρχει επάρκεια στην καθημερινότητα. Δηλαδή να μπορούμε να είμαστε επαρκείς και οκ σε αυτά που κάνουμε κάθε μέρα, από την οδήγηση μέχρι τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ.
Ας υποθέσουμε ότι χτύπησες το πόδι σου. (Με τον όρο χτύπησες περιλαμβάνουμε κάθε λογής τραυματισμό που σε άφησε εκτός δράσης για ένα χρονικό διάστημα. Μικρό ή μεγάλο.) Έκατσες στο κρεβάτι (ή καναπέ) για ένα – ενάμιση μήνα. Μπορείς πλέον να περπατήσεις χωρίς να χρειάζεσαι στήριξη και έχεις την ανάγκη να ξανά μπεις στις προπονήσεις. Αυτό που χαρακτηρίζει αυτή την ανάγκη είναι ο ενθουσιασμός και η αυτοπεποίθηση ενός ατόμου που ανακάμπτει μετά από καιρό απουσίας.
Και πολύ καλά κάνεις! Υπάρχουν όμως πολύ σοβαροί κίνδυνοι που είναι ικανοί να βλάψουν το σημείο ενδιαφέροντος (στην προαναφερθείσα υπόθεση το πόδι) σε σημείο τέτοιο που να σε κρατήσει πίσω αλλά πιο πολύ την αυτοπεποίθηση που σε διακατέχει.
Ένας μήνας σε ακινησία δεν είναι απλά ένας μήνας χωρίς προπόνηση αλλά ένα χρονικό περιθώριο που ο οργανισμός από τη μία επουλώνει το τραύμα και από την άλλη οι γύρω μυϊκές ομάδες ελλείψει δραστηριότητας ατροφούν. Ακόμα και να μην υπήρχε τραυματισμός, η δύναμή σου δεν μπορεί να είναι η ίδια. Εάν δεν το λάβεις υπόψιν σου και πας «ντουγρού» που λέμε να κάνεις squat 100 κιλά για 8 επαναλήψεις, θα διαπιστώσεις σίγουρα ενοχλήσεις στο σημείο που είχες το τραύμα αλλά το βασικότερο είναι ότι θα πληγωθεί ανεπανόρθωτα ο εγωισμός σου. Εγωισμός που σε θέματα προπόνησης είναι απαραίτητος και τροφοδοτεί την αφοσίωση στο σκοπό σου. Ακόμα και αν καταφέρεις να βγάλεις τις 8 επαναλήψεις, σίγουρα δεν θα είναι το ίδιο εύκολο και θα κάνεις τον εξής εσωτερικό διάλογο που λίγο πολύ όλοι μας έχουμε κάνει σε αντίστοιχες περιστάσεις. «Μα καλά τι έχω πάθει, εγώ αυτά τα είχα για πλάκα!»
Ακόμα και πολύ έμπειρος, προπονητικά, να είσαι μπορεί να σου συμβεί.
Το νούμερο ένα λοιπόν είναι η εγκράτεια και η επίγνωση της κατάστασης.
Βιωματικά μπορώ να πω (γράψω εν προκειμένω) πως μετά από ένα χρονικό διάστημα αποχής λόγω εμπρόσθιου εξαρθρήματος ώμου, εκτός από κάποιες ασκήσεις που ακόμα δεν έχω την αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη να τις κάνω, τα κιλά σε όλες τις υπόλοιπες ασκήσεις που εμπλέκουν το συγκεκριμένο σημείο είναι τουλάχιστον 70% κάτω(!!).
Το νούμερο δύο, είναι να μπεις στη διαδικασία να κάνεις νέες ασκήσεις ενδυνάμωσης, εξειδικευμένες για το σημείο ενδιαφέροντος. Στην ερώτηση «που θα βρούμε αυτές τις ασκήσεις;» η απάντηση είναι «σε έναν έμπειρο γυμναστή ή ακόμα και από το διαδίκτυο». Αν ο τραυματισμός βέβαια είναι μεγαλύτερης σοβαρότητας είναι επιβεβλημένη η καθοδήγηση από ειδικούς στην αποκατάσταση όπως οι φυσικοθεραπευτές. Το δεύτερο βήμα μπορεί να κρατήσει καιρό ή και όχι. Εξαρτάται από την φύση του τραυματισμού αλλά και από την θέληση για επάνοδο.
Το τρίτο και τελευταίο, είναι η εμπειρία που θα αποκτήσουμε μέσα από αυτή την κατάσταση. Σίγουρα μετά από όλο αυτό έμαθες το σώμα σου ακόμα καλύτερα.
Σε καμία περίπτωση η διαδικασία της ανάρρωσης δεν μπορεί να αναλυθεί επαρκώς μέσα σε μόνο λίγες γραμμές, όμως είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι πάρα πολλοί άνθρωποι είχαν βρεθεί στη θέση μας κάποια στιγμή. Ένας τραυματισμός είναι ίσως το χειρότερο που μπορεί να τύχει. Όχι μόνο σε επίπεδο στόχων που έχουμε θέσει. Εδώ μιλάμε για την υγεία και ως γνωστόν με αυτά δεν παίζουμε. Σκοπός είναι μέσα από την δυσκολία που προέκυψε να ανακάμψουμε χωρίς να μας βαραίνει τίποτα.
«Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς».
